Pjesme ljubavi i nade
„Pesme ljubavi i nade“ je zbirka odabranih pesama Pabla Nerude, jednog od najvećih svetskih pesnika 20. veka. Antologija objedinjuje suštinu Nerudinog lirskog dela, kombinujući intimne ljubavne motive sa vizijama nade i otpora.
Zbirka počinje klasicima poput onih u „Dvadeset ljubavnih pesama i jednoj očaja“ (1924), gde ljubav postaje kosmička sila: „Ljubav je tako kratka, a tako beskrajan zaborav“. Neruda slavi žensko telo kao „prvobitni princip života“, isprepleteno sa prirodom – morem, noćima, cvećem – u erotskim, ali duboko duhovnim opisima. Pesme poput „Telo žene“ ili „U njenom plamenu smrti“ izazivaju strast koja leči usamljenost, ali i bol gubitka, gde se ljubav rađa i umire u ciklusima poput godišnjih doba.
Drugi deo zbirke donosi „nade“ – pesme posvećenosti, inspirisane Španskim građanskim ratom, egzilom i borbom protiv fašizma. U fragmentima „Canto General“, Neruda peva o Americi kao kontinentu bola i nade, osuđujući imperijalizam i slaveći radnike, Indijance i more kao simbole slobode. Nada je ovde revolucionarna: „Mi smo zemlja koju volimo“, poruka otpora i vere u budućnost.
Nerudina poezija, za koju je dobio Nobelovu nagradu 1971. godine, spaja intimno i univerzalno, erotsko i političko, čineći zbirku mostom između srca i sveta. Prevedena na hrvatski, podseća nas da ljubav spasava od života, a nada od smrti – himna večnom humanizmu. Prevedena na brojne jezike, uticala je na generacije, dokazujući da je „pesnik svet nad svetovima“.
Jedan primerak je u ponudi
