Zadnja ruka
„Poslednja ruka“ (2021) Renata Baretića prati Zvonka Filda, priznatog pisca u egzistencijalnoj i pisčevoj krizi. Napisana u razigranom, ali dubokom stilu, „Poslednja ruka“ nudi duhovitu i slojevitu priču o stvaranju i suočavanju sa samim sobom.
Nakon razvoda, Zvonko živi u iznajmljenom stanu, suočavajući se sa finansijskim problemima i otuđenjem od svoje tinejdžerske ćerke. Njegov život postaje još komplikovaniji kada ga počnu proganjati likovi iz njegovih nedovršenih priča, nastojeći da ih „oslobode“ dovršavanjem njihovih sudbina. Zvonko gubi sposobnost da razlikuje stvarnost od fikcije, a njegovi likovi, poput Stjepana Gaćine iz zbirke Sedmo proklestvo, pojavljuju se u njegovim trenucima zadovoljstva, pretvarajući ih u noćne more. Da bi ga naterali da piše, likovi se šire kroz snove njegovih voljenih, poput virusa, gurajući Zvonka na ivicu ludila i terajući ga da se suoči sa sopstvenom odgovornošću.
Roman istražuje teme književne etike, moralnih izbora i granica između stvarnosti i fikcije. Baretić majstorski kombinuje elemente krimića, psihološkog i društveno kritičkog romana, sa duhovitim dijalozima i jezičkim igrama, koristeći mešavinu dijalekata. Kroz Zvonkovu borbu sa demonima prošlosti i književnu kreativnost, roman dovodi u pitanje ulogu pisca i moć reči.
Jedan primjerak je u ponudi
